En toen waren we 4 jaar verder. Bij toeval kwam ik m'n blog weer tegen. Wat zal ik ermee doen, weg ermee. Of toch nog eens af en toe wat schrijven. Het is een soort dagboek natuurlijk... Geen hond die me hier volgt, vind het wel leuk voor mezelf eigenlijk.
Er is veel gebeurt sinds 2014, we zijn weer eens verhuisd. Sander is zijn eigen catering bedrijf begonnen. Ik studeer Verpleegkundige A op de universiteit (voor NL te vergelijken met HBO). Iris wordt 18 en is aan haar laatste schooljaar bezig. Amber 14 en Ben alweer 10. Het is een cliché maar de tijd gaat zo ontzettend snel. Autisme viert nog steeds hoogtij in ons gezin, maar we doen gewoon wat we doen. Bijzonder gezin, we zijn close, maar worden soms helemaal dol van mekaar. Iris en Ben hebben allebei OCD. Obsesive Compulsive Disorder. Maar het speelt zich af in het hoofd. Iris is 2 jaar geleden opgenomen geweest voor 2 weken in psychiatrisch ziekenhuis. Met medicijnen is het nu onder controle, zo goed en zo kwaad als het kan. Ben heb ik van af het begin gezegd lijkt op Iris. Hij loopt sinds dit jaar ook bij een psycholoog, op aanraden van school. Anxiety takes the better of him. Hij is panisch bang om te moeten overgeven. Durft niks te eten of te doen. Hypochonder 1e klas.
Mijn vader is begin dit jaar overleden op 10 Januari, wat er enorm ingehakt heeft bij ons allemaal. 3 dagen hebben we aan zijn bed gestaan en hem zien strijden, want mijn vader was niet klaar om te gaan. Hij heeft zo gevochten, het was enorm verdrietig. Ik mis hem enorm. De laatste 2 jaar verbleef hij bij ons in het bejaardenhuis waar ik nu 8 jaar werk. Hij was er doodongelukkig, maar thuis wonen ging niet meer. Zijn vrouw (niet mijn moeder) kon en wilde ook niet meer voor hem zorgen. Hij had dementie, maar zat nog in de tussen fase. Je kon nog prima met hem praten, die 2 jaar ben ik toch erg blij mee. In Queensland zou hij weg gekwijnd zijn in een huis daar. Ik wist dat hij bij ons in Dutchcare beter af zou zijn. Ben altijd zijn kleine meisje geweest. En deze laatste 2 jaar zijn heel bijzonder geweest. Ik lijk erg veel op mijn vader. Ik ben trots op hem, alles wat hij heeft bereikt in het leven en ook alles wat hij niet heeft kunnen bereiken. Ik kon altijd met hem praten en hij stond altijd voor ons klaar. En nu is er niet meer...

Vandaag is San jarig. Al 4 jaar viert hij zijn verjaardag niet meer want het valt altijd samen met het Tesselaar Tulip Festival. Groot bloemen festival in the hills hier in Victoria dat duurt 5 weken.  Dan staat hij non-stop te treden met zijn personeel. Sander werkt inmiddels niet meer als drukker en geeft zich 100% voor de business THE WICKED SPUD Gaat best lekker en het groeit ieder jaar wat meer. Onze rollen hebben zich daardoor een beetje omgedraaid. Sander is meer thuis en ik werk en studeer fulltime. Bevalt ons heel goed, ik ben geen typetje huis vrouw, haat boodschappen doen en koken. En Sander, juist andersom. Hij is de ideale huisvader, iedereen hier in het dorp kent hem. Koken is zijn lust en zijn leven. Iedere avond met een glas rode wijn staat hij het eten voor iedereen in elkaar aan het flansen. Je moet alleen niet op tijd willen eten... ;-)

Met mijn moeder gaat alles ook lekker, ze wordt 76! Maar zo fit als een 40er, helpt Sander veel in de business en samen doen ze veel cateringen. Ze woont nog steeds in hetzelfde huis en heeft het prima naar de zin. Ze is lekker veel bij ons en geniet van het leven. Mijn broer en zijn vrouw en zoontje Roan wonen in Sydney.

2018 is tot op heden geen topjaar, er zijn veel dingen gebeurt om ons heen die vervelend of moeilijk zijn. Dan niet zozeer direct naar ons maar wel voor onze vrienden. Mijn vader, hart infarct voor mijn vriendin, ander vriendin ongeneeslijk ziek, werk heeft wat hickups, goeie vrienden gescheiden. Nee geen lekker jaar.... Maar die zitten er ook tussen. We zijn gezond. Hebben nog 3 maanden te gaan in dit jaar. Laat het een heerlijke relaxte zomer worden met gezonde  family & vrienden.

Volwassenen met Autisme...
Leven met een volwassene met autisme.

Voor mij aangrijpende 25 minuten, erg herkenbaar.

En dan zegt 1 van die mannen na het krijgen van zijn diagnose: 'Eindelijk thuis'

Eindelijk thuis...

Klik op deze link als je het filmje wil kijken.

Ben dus afgestudeerd verpleegkundige. In Nederland vergelijkbaar met Verpleegkundige MBO nivo geloof ik. Ben vorig jaar Mei afgestudeert maar alvorens ik als vepleegkundige aan de slag kan, moet ik eerst een Engelse test doen. De IELTS.
Nu heb ik die 9 jaar geleden gedaan bij emigreren. Maar dat was een General test. Deze keer moet ik een Academic test doen. De test bestaat uit 4 componenten. Luisteren-Lezen-Schrijven-Praten. Op alle componenten moet ik een 7 halen met een overall band score van een 7. (een gemiddelde dus)
De test van 9 jaar geleden had een overall bandscore van een 8 (9 is het hoogste wat je kunt halen). Maar die is verlopen vertelde ze mij bij the Nurses Board the AHPRA.
Ondanks dat mijn Engels alleen maar vooruit gegaan kan zijn na 8 jaar werken en studeren in Australie.
Dus vorig jaar juni de test overnieuw gedaan. Gezakt. Had wel een overall bandscore van een 7 maar geen 7 op alle componenten. Had een 4.5 voor mijn schrijf gedeelte. En daar ligt nu mijn frustratie....

In Augustus ben ik weer op gegaan. Nu goed voorbereid. Bijles gehad en heb me vooral gericht op de Essays die ik moest schrijven. 2 Essays in 60 minuten.
Wat denk je? Weer gezakt. Op een halve punt. 6.5. Met nog steeds een overall bandscore van een 7.5. Had een 8.5 voor luisteren, 8.0 voor praten en een 6.5 voor het lezen van een Academic tekst en het beantwoorden van vragen. Met in gedachte dat 9  de hoogste score is die je kunt halen.
Je krijgt geen feedback op wat je verkeerd doet. Alleen een cijferlijst. Iedere test kost me $350 en je moet alle 4 componenten weer overdoen.

Ik heb nu dus bezwaar gemaakt. Heb de AHPRA aangeschreven en gezegd dat ik examenvrees heb opgelopen hierdoor, omdat ik totaal niet weet wat ik fout doe. De AHPRA was het met me eens. En nu gaat mijn registratie aanvraag voor de Review Board in April. Deze maand dus...

Ik mag op mijn werk bij Dutchcare als verpleegkundige werken. Doe alles wat een verpleegkundige doet, behalve injecties. Die mag ik niet doen omdat ik een 6.5 had voor het schrijven van een essay in 40 minuten.... Dat ik scores in de 80% en 90% had op m'n opleiding is niet belangrijk.
De IELTS test die ik moet doen is hetzelfde als wat een docter/chirurg moet doen als hij het land binnenkomt. Er is geen gradatie...
De test heeft niets meer te maken met language skills. Als je een beetje nieuwsgierig bent kun je even googelen op IELTS Academic. De gemiddelde Australier zal die test ook niet halen. Mn collegaatje is 2 weken geleden ook op gegaan en je raadt het niet... Ook gezakt op 0.5 punt. Zij is een  HBO verpleegkundige in Nederland. En ook zij spreekt prima Engels. Ik heb vanmorgen weer een email gestuurd naar de AHPRA.
Ik hoop dat het me lukt...

Een land wat zo'n tekort aan verpleegkundigen heeft, legt de lat gewoonweg te hoog. Klasgenootjes van mij die met de hakken over de sloot hun diploma hebben gehaald, mogen wel werken. En mensen die mij kennen weten ook dat er niets mis is met mijn Engels....

Oef, proef je mijn frustratie..?

Jaartje verder... jaartje ouder...
Worden we op deze leeftijd nog veel wijzer? Of alleen rijper? Ik keek er altijd naar uit om 40 te worden want 40 is the new 30. Dan begint het. Kids allemaal naar school. Minder Mama, meer Linda. Maar nu een jaar in de 40 era, is dat werkelijk zo? Ik voel het nog niet...
Probeer al een jaar mn registratie voor mekaar te krijgen. Frustratie #1. Kan nog steeds niet werken zoals ik graag zou willen. Ook al ben ik afgestudeert op mn magische 40.
En ben nog steeds meer Mama als Linda. Als ik heb gewerkt en ik kom thuis dan wordt ik overladen door: Mama mag ik - Papa waar is mama?? De hele dag opruimen, achter iedereen aan modderen. Het lot van een moeder, enerzijds baal ik ervan als een stekker. Anderzijds weet ik ook dondersgoed dat het zo voorbij is. En ze groot en volwassen zijn en binnenstormen wanneer ze willen en ons niet meer nodig hebben.
Nog steeds het gevoel dat ik mezelf voorbij loop. Niet de dingen doe die ik wil doen. Ik wil meer op vakantie, meer sporten, gezonder eten. Meer leuke dingen doen met vriendinnen. San en ik meer samen dingetjes ondernemen. Meer tijd voor elkaar. Allemaal voornemens die echt wel haalbaar zijn.
Gister was ik dus jarig, een dag net als alle anderen. San had ochtenddienst ik had middagdienst. In de morgen kwamen Mir en Nino een bakkie koffie halen. Kreeg een heerlijke fles wijn en een pakje sigaretten. (Dat ook dit jaar -stoppen met roken!). Toen kwam ons mam. Mooie badlakens van gekregen. En toen naar mn werk. Ik heb een leuke baan, dus voor mij geen straf. Kreeg een bosje bloemen en er werd voor me gezongen. En toen ik thuis kwam waren Iris en Amber nog wakker en zongen ook voor me.
Dus 29 maart, dag 1. Vanavond lekker uit eten met gezin. (Niet compleet, Amber gaat logeren en Ben is bij oma voor 2 daagjes)
Uiteraard mn registratie -is een ander blogje waard- en dan volgt hopelijk de rest vanzelf.
41 Here I come!

Links Breurtjes - Rechts Nageltjes

In de afgelopen twee jaar is er nog iets leuks gebeurt. Mijn ouders hadden vroeger goede vrienden. Teun & Harry. Mijn vader en Harry werkten samen, jaren. In de bajes, jeugdzorg, drugsbestrijding ga zo maar door. Al vanaf mijn moeder zwanger was van mij.  In die jaren gingen we ook altijd samen op vakantie. Texel, Frankrijk, Spanje. Oud & Nieuw vierden we met twee families. In 1985 gingen mijn ouders scheiden en ze verloren kontakt. Jaren gingen voorbij. Wij inmiddels allemaal een voor een, geemigreerd naar Australie. Kom ik op Hyves Christine tegen. Het meisje in het midden met het brilletje. Jemig mooie meid geworden! Hoe gaat het met jou? enz enz. Bijgekletst. En ze verteld dat Mirjam haar oudste zus, links met het hele lange haar, naar Melbourne is geemigreerd. Grinnik... dat is toeval... Kontakt gezocht. En wij hebben het opgepakt waar onze ouders het begin jaren 80 hebben opgegeven. Inmiddels zijn we buurtjes. Zitten een paar huizen tussen en we spenderen veel tijd samen. Haha kerst en Oud& Nieuw, en geloof me die gaan Breur-Nagel stijl. Menig fles wijn verdwijnt leeg in de kliko. Gezellig! Mirjam is getrouwd en samen met haar man Nino runnen ze een mobile pizza business. Op markten en partijen staan ze overheerlijke verse houtoven pizza's te bakken. En daar is mijn bijbaantje geboren. Regelmatig versterk ik het team en ben ik manager front tent (haha!) en mag ik serveren op bruiloften en partijen. Gezellig, lekker en leuk! Maar... dat betekend ook dat ik regelmatig een heerlijke pizza nuttig. Ik ben 2 jaar geleden bijna 25 kilo afgevallen en helaas zijn ze bijna allemaal weer terug... Vanmorgen zijn Mir en ik dan ook gaan lopen. We zijn naar het strand gelopen (900 mtr vanaf de voordeur). Daar door het mulle zand helemaal naar het eind punt gelopen. Rotspartij met daarachter een naaktstrand. Nee we hebben niet gegluurd.  Flink wat trappen naar boven en vervolgens via de wijk weer terug, erg heuvelachtig hier.
Hemel ik liep aardig te hijgen. Nog een vlieg ingeslikt voor de extra proteinen! Maar goed we hebben het overleefd samen. De kilogrammen die mijn weegschaal vanmorgen aangaf heb ik op de kalender geschreven.... Op naar een acceptabel gewicht. En wat ben ik trots in zo'n heerlijke omgeving te wonen met zoveel moois op onze doorstep. En met mn jeugdvriendinnetje aan mijn zijde. :-)


Beach in de achtertuin

Zat wat te rommelen en kwam mn blog weer tegen... Dat is lang geleden... Was een beetje uitgeblogt en familie perikelen in NL deden me besluiten er voorlopig mee te stoppen.

Misschien dat ik het langzaam weer oppak. In de afgelopen periode is -zoals gewoonlijk- in ons leven weer veel gebeurt.

De familie perikelen in Nederland laten we achter ons. Als ze dit lezen, prima. Doen ze het niet, dan niet.

Twee kindertjes met een diagnose van ASD (Autism Spectrum Disorder) en San ook. Verhuisd naar de kust van Melbourne. Wonen nu fantastisch aan de Mornington Peninsula. Op loopafstand van het strand. Kindertjes kunnen allemaal naar school lopen.  Dichterbij werk en weer in een woonwijk. Het was allemaal te lastig aan het worden. Ver van werk. Kinderen ver van vriendjes en vriendinnetjes. Teveel georganiseer. Ik, inmiddels afgestudeert als verpleegkundige, ging meer uren draaien op mn werk.

Daarom weer verkast. Kinderen vonden het niet erg. Zijn waarschijnlijk gewend aan ons zigeunerbestaan.

Hebben een nieuwe family member er bij. Mollie een dwerg teckeltje.

Ik ben vorig jaar 40 geworden en dat is hier een mile stone. Geen 50 zoals in Nederland. M'n beste vriendinnetje Jantien uit Nederland is twee weken gekomen voor m'n verjaardag en we zijn met z'n drietjes (zonder kids) een week in een camper de outback in gegaan. Het was geweldig! Kon m'n verjaardag niet beter vieren! Een fantastische week gehad (en daarna nog een) waar ik met warme gevoelens aan terug denk. Van San kreeg ik Mollie. Ze was 8 weken toen ze bij ons kwam. Vanaf dat ik jong was altijd een dwerg teckeltje willen hebben. Mijn vader heeft ze altijd gehad. En ze zijn zo ontzettend leuk en gezellig in een gezin. Ze is een echt schoothondje en je kan van alles met haar doen. Iris maakt videofilmpjes waarin ze Mollie verkleed als een unicorn met nepvleugeltjes, hoorn op haar koppie, ze laat alles toe die schat.

Ben is sinds vorige week naar school full time en Iris zit op highschool. Allemaal mijlpalen in ons bestaan. Mijn vader in Queensland is doing ok. Worsteld erg met zijn gezondheid en ik kom net terug van 4 dgn Queensland omdat pap in het ziekenhuis heeft gelegen en nog ligt. Maar hij is stabiel. Al verwacht ik dit jaar nog wel een aantal keer op en neer te vliegen. Maar dat is geen straf natuurlijk. Mijn broer is ook terug in Melbourne en werkt hier als CEO van een groot 5 sterren hotel. Mams ook ok, woont nog steeds waar we eerst woonden. Helaas nu wat verder weg. Maar ook zij is een zigeunerinnetje, wie weet veranderd dat ook nog.

 

Ik ga geen foto's uploaden hier. Op Facebook zet ik al genoeg foto's en ben je erg nieuwsgierig kun je altijd een vriendschap verzoek sturen.

I am going on a journey,
Won't you come along?
I need someone to help me.
A person big and strong.

I'm walking on my journey
But my feet are very small.
Can you stand beside me,
And catch me if I fall?

At times when I can't keep up
With life and all its fears,
Can you put me on your shoulders
And wipe away the tears?

When the steps I take are not big enough
And it's hard for me to grow
I know I can depend on you
To let me take it slow.

I'm going on a journey,
Please, won't you walk with me?
I need someone who understands
The place where I should be.

I promise when the road is tough

And you want to turn back home.
I will hold your hand real tight,
So you won't feel so alone.

I'm going on a journey
I don't know where it ends,
But if we walk together,
We can always be best friends.

And when the journey's over
And we find where we should be.
I know that you will be so glad,
You took this path with me.

I'm going on a journey,
Please, won't you come along?
I need someone to guide me
A parent—big & strong.

Vandaag heeft onze Ben ook de diagnose Asperges gekregen.

Onze veranda

Zo ineens is het herfst.. De seizoenen lopen hier anders als in Europa, 1 maart is herfst. Het begon ook gelijk herfstachtig, hadden we vorige week nog 37graden, was het deze week regenachtig en guur. We hadden een temperatuurtje van zo'n graadje of 17. Hier boven in de Dandenongs is het een graadje of 4/5 koeler als in Melbourne. Dus verwarming en kaarsjes gezellig aan. Mam is ook verhuisd vorige week. Samen met een collega van San hebben we haar in 1 dag overgebracht. Ging allemaal vrij soepeltjes, nu hebben we het verhuizen ook aardig in de vingers! Mams huisje is erg leuk, ietsjes kleiner als het oude huis maar evengoed 3 slaapkamers. Aan deze kant van Melbourne is alles heuvelachtiger en groener dan in de Western Subs dus ook zij woont veel mooier dan voorheen! Ik geloof dat we ons plekje wel gevonden hebben hier. Queensland schuift steeds meer naar de achtergrond, al ligt ons hart daar nog wel. Mijn vader en Constance wonen er immers en een hoop vrienden en kennissen. Maar we zitten hier in ons tweede jaar en inmiddels alweer een aantal leuke vrienden en kennissen gemaakt. De Dandenongs (niet verwarren met de stad Dandenong) is prachtig. Het stikt van de Nederlanders, we moeten zelfs oppassen wat we zeggen, want regelmatig worden we aangesproken door iemand die ons gesprek oppakt. De videotheek: Hollanders, De garage: Hollander en ga zo maar door. Het is hier dan ook de bloemenstreek, velden vol met tulpen! Namen als Broekema, Tesselaar, de Wit enz. zijn normaal hier. Ook op school zitten Nederlandse kindertjes, al hebben Iris en Amber ze nog niet ontmoet. Bij hen leeft dat natuurlijk veel minder. Voelen zich inmiddels meer Australisch dan Nederlands. Ik ben begonnen bij de andere vestiging van Dutchcare, in Kilsyth, half uurtje hier vandaan. Ook erg leuk om te werken. Ik heb 1 vaste dienst per week bij Dutchcare in Carrum Downs en de rest werk ik als oproepkracht. Mijn opleiding gaat goed. Nog 1 jaar en dan mag ik als verpleegkundige aan de slag! Maar ik wil graag verder. Hierna wil ik naar Uni om mijn DIV1 te gaan doen. Ik krijg dan dankzij deze opleiding 1 jaar credit en kan het dan in 2 jaar tijd op de universiteit doen. Het leven is momenteel best druk. De hectiek van het gezin, werken, examens, essays en natuurlijk ook nog wel wat leuke dingen hoor! We gaan aankomend weekend met vrienden een overnachting doen in Anglesea. Dat ligt aan de Great Ocean Road. Het is nog een verrassing voor de meiden. Ben gaat niet mee, hij zit niet zo lekker in zijn velletje en gaat dan een nachtje bij oma logeren. Waar hij enorm zin in heeft overigens! We zijn happy hier, hebben eindelijk wat rust gevonden. Het emigratieavontuur is geen avontuur meer... We beginnen eindelijk na ruim 6 jaar te settelen en onze plek te vinden. San heeft het naar zijn zin op zijn werk, hij werkt nog steeds 3 x 12 uursdiensten, werkt dus lange dagen maar is daarintegen ook veel vrij. Ik neem me iedere x voor wat vaker te schrijven, wat meer anekdotes van de dag te omschrijven. Nu schrijf ik zo weinig dat het eigenlijk alleen maar kleine updates zijn. Ik probeer wel met enige regelmaat foto's te plaatsen, dus houd het linkje rechts in de gaten. Sander heeft een nieuwe camera gekocht en maakt mooie foto's. Veelal van de natuur hier om ons heen in de Dandenongs.



Merry Xmas! Het jaar is bijna voorbij, altijd even tijd om terug te denken aan allles wat geweest is. Maar daar hebben wij helemaal geen tijd voor! Geen tijd voor mijmeringen, uitgepakt moet er worden! We zijn verhuisd, sinds een week wonen we op de mooiste plek op aarde! In de Dandenong Ranges, klik op de link voor een kijkje. Deze keer wonen we niet vlakbij een mooi gebied, maar er letterlijk middenin. Het uitzicht wat we hebben is adembenemend en we kunnen er maar geen genoeg van krijgen. Iris voelt zich helemaal thuis en heeft meerdere malen gezegd hoe blij ze is dat we hier zijn gaan wonen. De kangaroes en wombats struinen door de tuin en de kakatoes en papagaaien  vliegen af en aan op het balkon.De kookaburra's lachen ons toe vanuit de bomen. Het huis is kleiner dan in Point Cook, maar wel veel gezelliger. Het is een oud huisje uit de 60er jaren, helemaal gerenoveerd van binnen. Houten vloeren opnieuw geschuurd en gelakt, geschilderd van boven tot onder, nieuwe keuken en badkamer. Alleen de buitenkant is vergeten maar die heeft San al geschilderd, een ochtend werk om de kozijnen even aan te pakken. De eerste dag dat we hier waren werden we warm verwelkomd door de buurtjes. Onze straat is weliswaar 2 km lang. (Een kronkelende onverharde bosweg), maar iedereen kent elkaar en van de drie huizen het dichts bij ons, kwamen ze zich al voorstellen. Marjorie een dame van in de 80 links van ons, kwam de volgende dag op de koffie met een mooie plant om ons te verwelkomen. Wat een heerlijk gevoel. Wat we in Point Cook zo gemist hebben. Op zondag werden we uitgenodigd voor een straat kerst borrel, waar we iedereen hebben leren kennen. De Dandenong Ranges zit vol met Nederlanders, de host van de party waren dan ook NLers: Carla & Leo van Alphen, wonen hier al 27 jaar. Dan Willem die woont op nummer 25 in een rond huis. Arteristiek persoon getrouwd met een kunstenares. Toen we Iris en Amber gingen voorstellen op de nieuwe school werden we ook verteld hoeveel Nederlanders er wel niet zitten in deze omgeving, en dus ook Nederlandse kindjes op school. Hier zitten alle bloemenboeren zoals Tesselaar en nog een aantal. De meeste zijn hier gekomen na de oorlog en hebben zich in deze prachtige omgeving gesetteld. San en ik hebben het gevoel het hier wel gevonden te hebben. Het wordt zo langzamerhand wel eens tijd dat wij ons gaan settelen. Het verhuizen zijn we zo ontzettend beu. Het wordt tijd om te blijven zitten waar we zitten! Morgen gaan we op vakantie, met een Nederlands vriendinnetje en haar gezin. We gaan naar Alexandra een uurtje of twee bij ons vandaan. Lekker kamperen, de kinderen vinden het fantastisch. De hele dag buiten spelen! En papa&mama lekker voor de tent, relaxen, wat willen we nog meer. En ik kijk nu alweer uit naar het thuiskomen ;-)
Klik op het fotoalbum rechts voor nieuwe foto's.